Στάση λεωφορείου
Σεναριογράφοι
| Σεναριογράφος | Πολίτου Σοφία |
|---|
Στοιχεία Σεναρίου
| Τίτλος στα αγγλικά |
|---|
| Bust Station |
| Έτος συγγραφής | Αριθμός σελίδων | Υπολογιζόμενη διάρκεια | Κατηγορία | Είδος |
|---|---|---|---|---|
| 2009 | 2 | 4' | Μυθοπλασία | Δράμα |
Σύνοψη
Μια μικρή αναφορά, το λιγότερο που θα μπορούσε να κάνει κανείς από μακριά, για όλα τα παιδιά που δολοφονούνται στις πόλεις, πεδία μάχης, ανά τον κόσμο. Ένας φόρος τιμής στα νεκρά παιδιά που δεν πρόλαβαν, μια βουβή διαμαρτυρία οδύνης για όλο αυτόν τον πόνο και τα παγκόσμια σταυρωμένα χέρια που δεν κάνουν τίποτα. Πρέπει να υπάρξει συνέχεια, πρέπει να υπάρξει ελπίδα.
Περίληψη
Το μικρό αγόρι, πρωταγωνιστεί στην ιστορία. Ζει ημέρες οικογενειακής γαλήνης και αγάπης, είναι κοινωνικοποιημένο, πηγαίνει στο σχολειό με την αδερφή του, έχει φίλους, παίζει, γελά, όλη η γειτονιά είναι ένα πανηγύρι ζωντάνιας και ευτυχίας. Σημείο αναφοράς, κέντρο στον κύκλο της ολιγόχρονης ζωής του, η στάση του λεωφορείου. Εκεί, συγκεντρώνονται πρωί και απόγευμα όλα τα αγαπημένα του, άνθρωποι και πράγματα. Και το βράδυ, ο γυρισμός στη ζεστασιά του σπιτιού, με όλα τα μέλη της οικογένειας παρόντα. Όλα αυτά σταματούν με το βομβαρδισμό της πόλης τους. Η μητέρα φωνάζει έντρομη, ο πατέρας δίνει οδηγίες, η μικρή αδερφή κλαίει στο κρεβάτι της, το μικρό αγόρι προλαβαίνει και χώνεται κάτω από το κρεβάτι του. Μια βόμβα βρίσκει και το σπίτι τους, μετά μαυρίλα και σιωπή. Το επόμενο πρωί, το μικρό αγόρι, λες και ξυπνά από όνειρο, κατευθύνεται προς τη στάση του λεωφορείου και από εκεί περιμένει να περάσουν όλα τα αγαπημένα του. Μη θέλοντας να αποδεχτεί την πραγματικότητα, δέχεται τους χλευασμούς των στρατιωτών και υπομονετικά περιμένει στη στάση του λεωφορείου. Και το βράδυ έρχεται, και το μικρό αγόρι αϋπνο, κρυώνει και περιμένει ...
Κείμενο προθέσεων σεναριογράφου
Δεν αντέχω τον πόνο από όλα όσα συμβαίνουν στην Παλαιστίνη, σε χώρες της Αφρικής που αλληλοσκοτώνονται, σε χώρες τις Ασίας που καταπιέζονται και που οι νόμοι λειτουργούν εις βάρος της ανθρωπότητας, τελικά. Με αφορμή τον τελευταίο βομβαρδισμό της Παλαιστίνης, είχα την ανάγκη να εκφράσω την αγωνία μου, τη θλίψη μου, την οδύνη μου. Έχεις δεν έχεις παιδιά, δεν μπορείς να μείνεις βουβός σ' αυτό το δράμα, όπου οι πολιτικές διαστάσεις και ευθύνες είναι τεράστιες, εγκληματικές και, φοβάμαι να το παραδεχτώ, αδιόρθωτες. Ήθελα κάτι να κάνω κι εγώ, που μένω στην άλλη άκρη, που τα παιδιά μου έχουν να φάνε για την ώρα, έχουν παιχνίδια και γη για να παίξουν, ζουν την παιδική τους ηλικία μαζί με τους γονείς τους. Μακάρι, να μπορούσαμε να υιοθετήσουμε όλα τα παιδιά που έμειναν πίσω σ' αυτή την καμμένη γη. Σας έχει κοιτάξει ποτέ πονεμένο παιδί στα μάτια; Έχετε πάρει στα χέρια σας ένα παιδί που πονάει; Ενδιαφέρον δεν έχει μόνο ο εαυτός μας. Τί να πω άλλο; Είμαι συγκλονισμένη.
Διαβάστε τo σενάριo
Το σενάριο δεν είναι ελεύθερα διαθέσιμο. Αν ενδιαφέρεστε να το διαβάσετε ή για οποιοδήποτε άλλο λόγο, μπορείτε να επικοινωνήσετε με το σεναριογράφο μέσω της παρακάτω φόρμας.
Σχόλια επισκεπτών
| Ο σεναριογράφος δεν επιθυμεί να σχολιαστεί το σενάριό του. |