Ο οργανοποιός
Σεναριογράφοι
| Σεναριογράφος | Ζαχαράκης Χρήστος |
|---|
Στοιχεία Σεναρίου
| Έτος συγγραφής | Αριθμός σελίδων | Υπολογιζόμενη διάρκεια | Κατηγορία | Είδος |
|---|---|---|---|---|
| 2009 | 4 | 5' | Μυθοπλασία | φαντασίας |
Σύνοψη
Πρόκειται για μια ιστορία η οποία σε πλήρη αντίθεση με το θέμα της είναι νοσταλγική, χαρούμενη, αστεία και αισιόδοξη. Βρισκόμαστε σε γηροκομείο, όπου ο παππούς είναι στα τελευταία του. Δεν φαίνεται να επικοινωνεί. Με αφορμή όμως μια φωτογραφία που παρουσιάζει εκείνον και τους δύο καλύτερους του φίλους στα νιάτα τους ο παππούς ζωντανεύει μνήμες, πρόσωπα και καταστάσεις. Πολύ σύντομα τα πάντα αλλάζουν γύρω του σαν σε όνειρο, έχοντας ως αποτέλεσμα να φύγει ευτυχισμένος φτάνοντας τελικά στον δικό του παράδεισο.
Περίληψη
Βρισκόμαστε σε δωμάτιο γηροκομείου, όπου ο παππούς είναι στα τελευταία του. Γύρω του η αδερφή του με την κόρη της και ο γιος με τη γυναίκα του. Παρόλο που έχει ανοιχτά τα μάτια δεν φαίνεται να επικοινωνεί με το περιβάλλον. Η αδερφή του τοποθετεί μπροστά από το πρόσωπό του μια κορνίζα. Εκείνος όμως πάλι φαίνεται να μην αντιδρά. Όλοι νομίζουν πως ο παππούς πλέον δεν καταλαβαίνει τίποτα.
Δεν συμβαίνει όμως ακριβώς αυτό. Απότομα η οπτική μας περνάει μέσα από τη σκέψη του. Οι συμπεριφορές των συγγενών αλλάζουν και γίνονται πιο αστείες, παρά τη δεδομένη λύπη τους. Σα καρικατούρες για κάποιο λόγο γίνονται πιο ακραίοι στις εκδηλώσεις και στις αντιδράσεις τους. Κάτι όμως πιο σημαντικό είναι το ότι στο δωμάτιο μπαίνουν δύο παλιοί φίλοι του παππού.
Η μέχρι πρότινος καλοκάγαθη αδερφή τώρα αντιδρά με δυσαρέσκεια στην άφιξη των φίλων και ο γιος αρκετά νευρωτικός ανησυχεί υπερβολικά με τις προσπάθειές τους να επικοινωνήσουν με τον πατέρα του. Παρόλα αυτά η σύζυγός του τους πείθει να βγούνε για λίγο αφήνοντας μόνους τους παλιούς φίλους.
Από τη στιγμή που μένουν μόνοι η μνήμη του παππού τα αλλάζει όλα. Ο ένας βγάζει μια παλιά φωτογραφία όπου οι τρεις τους νέοι ποζάρουν μπροστά από μια πολύ χαρακτηριστική ταπετσαρία. Η σκέψη του παππού ζωντανεύει τη φωτογραφία. Μπαίνουμε μέσα της παρακολουθώντας τους να κινούνται στο κοινό παρελθόν τους, καθώς μεταφέρονται στο εργαστήριο οργανοποιείας, όπου προφανώς πέρασαν μεγάλο μέρος της ζωής τους. Ο παππούς είναι ξαφνιασμένος, αλλά ευτυχισμένος. Αρχίζουν να παίζουν ένα νοσταλγικό, αλλά αισιόδοξο κομμάτι.
Επιστρέφουμε στο δωμάτιο και μαζί έρχονται οι νέοι εαυτοί των παππούδων, όπου με την καθοδήγηση των δύο ηλικιωμένων φίλων αλλάζουν όλο το χώρο με στοιχεία από τη θύμηση του παππού και κυρίως τοποθετούν στον τοίχο την ταπετσαρία της φωτογραφίας.
Τα πάντα συμβαίνουν πολύ γρήγορα και χαρούμενα. Το κλίμα είναι κεφάτο και συγκινητικό κάτι που ενθουσιάζει τον παππού που με χαμόγελο σκύβει το κεφάλι προς το στέρνο και σα να αποκοιμιέται γαλήνια πεθαίνει.
Επιστρέφουμε τότε στο πραγματικό δωμάτιο, όπου τίποτα δεν έχει αλλάξει. Στα χέρια του ο παππούς κρατάει την κορνίζα που του είχε αφήσει η αδερφή του. Τώρα βλέπουμε πως μέσα έχει τη φωτογραφία των τριών νεαρών φίλων μπροστά από την ταπετσαρία.
Ο παππούς έχει πεθάνει χαμογελαστός, κάτι που χαροποιεί και γαληνεύει τους συγγενείς του. Φεύγουμε τότε από το δωμάτιο του γηροκομείου για να βρεθούμε για τελευταία φορά στο εργαστήριο οργανοποιίας, όπου οι δύο φίλοι του τον περιμένουν.
Κείμενο προθέσεων σεναριογράφου
Διαβάστε τo σενάριo
Μπορείτε να στείλετε email στο σεναριογράφο μέσω της παρακάτω φόρμας.
Σχόλια επισκεπτών
| Γράψτε τα σχόλιά σας για το σενάριο. |