ΤΟ ΤΕΛΟΣ
Σεναριογράφοι
| Σεναριογράφος | ΦΑΡΜΑΚΗ ΝΙΚΟΛΕΤΑ |
|---|
Στοιχεία Σεναρίου
| Έτος συγγραφής | Αριθμός σελίδων | Υπολογιζόμενη διάρκεια | Κατηγορία | Είδος |
|---|---|---|---|---|
| 2010 | 3 | 3' | Μυθοπλασία | Δράμα |
Σύνοψη
Το να μπορείς (και να μη θέλεις) να ζητάς συγνώμη είναι τέχνη. Το να θέλεις (και να μη μπορείς) να ζητάς συγνώμη είναι φιλοσοφία. Το να μπορείς και να θέλεις να ζητάς συγνώμη είναι ανθρωπιά. Άνθρωπος : Εξελιγμένο είδος ζωής του πλανήτη γη με ικανότητα σκέψης, κρίσης, μάθησης και κατοχής ευγενών συναισθημάτων όπως η ανθρωπιά η οποία μπορεί να διδαχθεί και μάλιστα από τα μικράτα του κάθε ανθρώπου.
Περίληψη
Ο ήρωάς μου αγαπάει τη γυναίκα του και τα παιδιά του. Θέλει να είναι ευτυχισμένοι και μέσα από την ευτυχία τους είναι ευτυχισμένος και ολοκληρωμένος και ο ίδιος. Συχνά όμως μέσα από την ένταση της ζωής παρασύρεται και ξεσπά την πίεση της αγωνίας που νιώθει για την ευτυχία τους επάνω τους. Όμως, πότε είναι πολύ αργά για να μετανιώσει; Δεν ξέρω αν ο ήρωας διδάχθηκε την τέχνη της συγνώμης. Δεν ξέρω, ανεξάρτητα από το αν τη διδάχθηκε ή όχι, αν τη χρησιμοποιεί σωστά ή λάθος. Αν το timing είναι σωστό. Πόσο χρόνο έχει για να μετανιώσει; Ο ίδιος νομίζει άπειρο. Εγώ πάλι νομίζω ελάχιστο και γι’ αυτό ο χρόνος τον προλαβαίνει. Σκληρό το μάθημα. Είναι και αναγκαίο; Ποιος ξέρει. Κανείς δεν βρίσκεται κοντά του για να του απαντήσει. Ζει και ξαναζεί τη στιγμή του τέλους. Μήπως έτσι, μ’ ένα μαγικό τρόπο, τα πράγματα αλλάξουν και γίνουν όπως θα έπρεπε να ήταν; Μήπως για να τιμωρήσει τον εαυτό του; Λες κι έχει σημασία μετά το τέλος. Το τέλος είναι τέλος, οριστικό και αμετάκλητο και τίποτα δεν το αλλάζει.
Κείμενο προθέσεων σεναριογράφου
Οι περισσότεροι άνθρωποι (όχι όλοι) συχνά κάνουν απολογισμό των πράξεων τους με στόχο να καλυτερέψουν τους εαυτούς τους σε προσωπικό ή διαπροσωπικό επίπεδο, σε επαγγελματικό, σε κοινωνικό, σε πολιτιστικό, σε μαθησιακό και σε όποιο επίπεδο επιθυμεί ο καθένας. Πότε γίνεται αυτό; Το βράδυ λίγο πριν κοιμηθούν ή όταν κοιτούν τον εαυτό τους στον καθρέφτη. Φαντάζομαι πως δεν έχει και τόση σημασία ο τόπος όσο η ίδια η πράξη και κυρίως ο χρόνος στον οποίο γίνεται αυτή η αυτοκριτική. Μάλλον έχει σημασία αν γίνεται πριν τη διαδικασία επιλογής μιας απόφασης ή μετά. Συχνότερα γίνεται μετά αφού καθημερινά καλούμαστε όλοι να πάρουμε αποφάσεις σε κλάσματα δευτερολέπτου με αποτέλεσμα οι αποφάσεις αυτές να λαμβάνονται με γνώμονα περισσότερο το συναίσθημα παρά τη λογική. Μερικές φορές ακόμα γίνονται ακούσια όπως είναι οι αποφάσεις της πείνας ή της δίψας. Τώρα διψάω άρα βάζω στο ποτήρι νερό και πίνω. Στο χώρο της εργασίας οι περισσότεροι από εμάς συνήθως έχουμε το δικαίωμα του χρόνου. «Αφήστε με να το σκεφτώ και να σας απαντήσω» είναι μια συνήθης απάντηση. Κερδίζεις χρόνο άρα αυξάνονται οι πιθανότητες λήψης μιας σωστής απόφασης. Τι γίνεται όμως, στις καθημερινές επαφές μας με τους ανθρώπους που αγαπάμε και μας αγαπούν. Αυτές οι σχέσεις είναι πιο άνετες. Είναι και πιο σίγουρες. Είναι και πιο αναγκαίες. Απ’ όλες. Συνήθως όμως αυτό το ανακαλύπτει κανείς αργά. Τις πιο σημαντικές σχέσεις, αυτές για τις οποίες ζούμε όλοι μας, που είναι πιο σημαντικές για την ύπαρξή μας, τις αφήνουμε συνήθως στην άκρη. Γι’ αυτές πάντα υπάρχει χρόνος για ν’ ασχοληθούμε μόνο που ο χρόνος δεν έρχεται ποτέ. Στο σενάριο ταινίας μικρού μήκους που έγραψα αυτό ακριβώς ήθελα να πω. Πως ο χρόνος μπορεί να τελειώσει απελπιστικά γρήγορα και να μην προλάβουμε να πούμε όσα νιώθουμε. Λάβετε το ερέθισμα και πείτε σ’ αγαπώ ΤΩΡΑ γιατί μετά θα είναι πολύ αργά.
Διαβάστε τo σενάριo
Μπορείτε να στείλετε email στο σεναριογράφο μέσω της παρακάτω φόρμας.
Σχόλια επισκεπτών
| Γράψτε τα σχόλιά σας για το σενάριο. |