Στο πατρικό σπίτι είχαμε ένα πιάνο – αντίκα, του 1875, ξύλινο, με πλήκτρα από ελεφαντόδοντο και μπρούτζινα κηροπήγια. Από εκεί ξεκίνησαν οι μουσικές μου αναζητήσεις, είχα κι ένα θείο ναυτικό που τραγουδούσε την ώρα που έπαιζα, ε, και δεν ήθελα πολύ για να πάρουν τα μυαλά μου αέρα. Και συνέχισα… Αργότερα, στο σχολείο, όλες οι δασκάλες έδιναν συγχαρητήρια στους γονείς για το πόσο ωραίες εκθέσεις έγραφα. Τον πρώτο έπαινο στην ποίηση τον κέρδισα στην Πέμπτη δημοτικού. Για φαντάσου! Περνώντας τα χρόνια, άρχισαν οι επιπλήξεις: «Μα δε θα μεγαλώσεις ποτέ;», «Μην κάνεις σαν παιδί» και άλλα τέτοια, που με έκαναν να απορώ και να αναρωτιέμαι, αφού είχα ξεπεράσει το 1,70 χρόνια τώρα…! Μ΄αυτά και με τ’ άλλα, ολοκλήρωσα τις κλασσικές σπουδές μου στη μουσική και στα ανώτερα θεωρητικά και το θάρρος – θράσος μου ήταν τέτοιο που ασχολήθηκα και με τη διεύθυνση ορχήστρας. Στη χορωδία ξεπερνούσα τον εαυτό μου με τις … λαρυγγικές μου επιδόσεις ως mezzo-soprano! Σεμινάρια συμβουλευτικής γονέων, μου έδωσαν να καταλάβω γιατί τα πηγαίνω καλύτερα με τα παιδιά παρά με τους μεγάλους, που συνέχεια μπερδεύονται σ’ ένα δρόμο βατό. Η συγγραφή, δροσερή ανάσα στην καθημερινότητά μου, μου επιτρέπει να εκφράζομαι και να εκφράζω, να συνεχίζω με δύναμη, με ελπίδα. ‘Ετσι, ένα από τα παραμυθάκια μου κατάφερε να εκδοθεί. Η αφήγηση παραμυθιού, που ήρθε σα φυσική συνέπεια των όλων αυτών που με συνθέτουν, έβαλε την πινελιά της και με βοήθησε να αγκαλιάσω, με υπευθυνότητα και ευαισθησία, ακόμα περισσότερο τις παιδικές ψυχούλες. Η ενασχόλησή μου με τη Λαογραφία, η μελέτη της Λαογραφίας, με επαναπροσδιορίζει σαν άνθρωπο, και λειτουργεί μέσα μου κατευναστικά σε κάθε μου αναζήτηση που αφορά συμπεριφορές και συνήθειες των ανθρώπων. Φιλμογραφία δεν έχω, όμως, ευελπιστώ να αποκτήσω.