Σεναριογράφος | Καρράς Δημήτρης |
---|
Έτος συγγραφής | Αριθμός σελίδων | Υπολογιζόμενη διάρκεια | Κατηγορία | Είδος |
---|---|---|---|---|
2012 | 1 | 3' | Πειραματικό |
Δυό μικρά παιδία μια κοπέλα από το Αφγανιστάν κι ένα αγόρι από την Ελλάδα σπάνε τα τείχη της απομόνωσης και του διαχωρισμού φυλής και φύλου μέσα από το αυθόρμητο παιχνίδι με μια μπάλα. Αυτή η ανθρώπινη σχέση που μόλις χτίστηκε, διαταράσσεται βίαια με τη παρέμβαση της μάνας του αγοριού κι ενός φασιστικού πογκρόμ στον Άγριο Παντελεήμονα.
Κάποια παιδάκια απ'το Αφγανιστάν παίζουν στη πλατεία του Άγιου Παντελεήμονα με μια μπάλα. Όταν ένα αγόρι απ'την Ελλάδα πλησιάζει τα παιδιά φεύγουν καχύποπτα με εξαίρεση ένα κοριτσάκι, η Αmina που παραμένει και προσπαθεί να παίξει μόνη της με τη μπάλα. Το ελληνάκι έρχεται κοντά της ανέκφραστο, η Αmina του προσφέρει τη μπάλα. Το αγοράκι θέλει να δοκιμάσει αν η Αmina μπορεί να "παίξει το παιχνίδι του". Χτυπάει τη μπάλα κάτω και της τη πετά. Η Αmina στην αρχή δεν καταλαβαίνει πως το αγόρι θέλει να παίξει και του επιστρέφει τη μπάλα. Όταν το κοριτσάκι αρχίζει να ανταποκρίνεται, το αγοράκι αρχίζει να δένεται μαζί της, γελάνε καθώς παίζουν. Το αγοράκι την αποδέχεται σαν "ίση και καλύτερη". Της προσφέρει τη μπάλα. Το κοριτσάκι δεν καταλαβαίνει τη κίνηση, νομίζει πως το παιχνίδι συνεχίζεται. Το αγοράκι αντιλαμβάνεται πως πλησιάζει η μητέρα του, δίνει κρυφά τη μπάλα στην Αmina και τη φιλά στο μάγουλο. Εκείνη τη στιγμή παραιμβαίνει βίαια η μάνα του αγοριού, μια ελληνίδα ρατσίστρια και "κάτοικος", που το σέρνει μακριά φωνάζοντας του. Το κοριτσάκι πετά τη μπάλα και φεύγει τρομαγμένο. Ακολουθεί πογκρόμ από νεοναζί. Βλέπουμε μόνο τις μπότες τους οι οποίες φαίνονται όλες ίδιες. Παράλληλα τα κεφάλια τους σχολιάζουν πόσο "ίδιοι" μοιάζουν οι μετανάστες που κυνηγάνε. Όταν φεύγουν, η μπάλα που παίζαν πρίν τα παιδιά έχει τρυπηθει.
Η ιδέα βασίζεται σε εμπειρικές παρατηρήσεις και σε επιστημονικές ψυχολογικές και κοινωνιολογικές θεωρίες πως τα παιδία σε συνθήκες ενός πολιτισμικού περιβάλλοντος που δεν επιβάλλει το διαχωρισμό, την αποξένωση, τους ρόλους φύλου και την αναζήτηση του να ανήκεις σε πλαστές ομάδες τύπου έθνος/φυλή, δεν κουβαλούν από τη γέννηση τους τις παρακάτω πληγές και στερεότυπα στη δομή της προσωπικότητας τους. Αντίθετα κοινωνικοποιούνται ομαλά, εξισωτικά και άμεσα. Και επειδή σαν παιδιά η προσωπικότητα τους βρίσκεται "υπό διαμόρφωση" σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από τους ενήλικες, είναι πολύ πιο επιρρεπή στην υγιή, φυσιολογική συμπεριφορά. Αυτό προσπαθεί να δείξει το πρώτο κομμάτι του σεναρίου (μέχρι τη παρέμβαση της μάνας). Αποτελεί επίσης σχόλιο προς τη ψυχανάλυση και συμπλέει με ρεύματα που κάνοντας κριτική και ανασκευάζοντας κάποια σημεία της φροϋδικής θεωρίας, εξηγούν πως το οιδιπόδειο σύμπλεγμα προέρχεται απ΄την κοινωνικοποίηση μέσω της οικογένειας, απ΄τους γονείς κι όχι απ΄το παιδί, και πως η αποδοχή του ανδρικού ρόλου (και των πιο αρρωστημένων προεκτάσεων του όπως ο φασισμός) απ'το μικρό αγόρι δεν είναι ξεπέρασμα του συμπλέγματος αλλά αποτέλεσμα του. Αυτό προσπαθεί να δείξει το δεύτερο κομμάτι της ιστορίας. Είναι ακόμα, μια αναφορά στο δραματουργικό χαρακτήρα της Gradiva (πχ η κοπέλα που προσπαθεί να θυμηθεί ο Jim Carrey στο Truman Show). Ενός γυναικείου χαρακτήρα με τον οποίο ένας "χαμένος" ανδρικός χαρακτήρας ήταν ερωτευμένος αλλά για κάποιο λόγο αναγκάστηκε να το απωθήσει, και η μνήμη της λειτουργεί θεραπευτικά, τον επανασυνδέει με τον κόσμο και τον εαυτό του. Στη ιστορία αυτή βλέπουμε τη γέννηση αυτής της απώθησης. Και φυσικά ένα βασικό κίνητρο είναι η ανάγκη για αποκάλυψη της σαπίλας του φασισμού.
Το σενάριο δεν είναι ελεύθερα διαθέσιμο. Αν ενδιαφέρεστε να το διαβάσετε ή για οποιοδήποτε άλλο λόγο, μπορείτε να επικοινωνήσετε με το σεναριογράφο μέσω της παρακάτω φόρμας.
Γράψτε τα σχόλιά σας για το σενάριο. |