Ας Δείρουμε τους Φτωχούς
Σεναριογράφοι
| Σεναριογράφος | Τιμπλαλέξη Έλενα |
|---|
Στοιχεία Σεναρίου
| Έτος συγγραφής | Αριθμός σελίδων | Υπολογιζόμενη διάρκεια | Κατηγορία | Είδος |
|---|---|---|---|---|
| 2009 | 4 | 4' | Μυθοπλασία | ποιητικό |
Σύνοψη
Ο Αλέξανδρος, ένας ασυνήθιστος σαραντάρης γιάπης, κλεισμένος στον μικρόκοσμό του, έρχεται ξαφνικά σε επαφή με τον πραγματικό κόσμο της πόλης μέσω των συναντήσεών του με έναν ζητιάνο. Ο οίκτος του για τον ζητιάνο τον προβληματίζει και αγωνίζεται να απαλλαχθεί από αυτόν. Δεν του μένει άλλη λύση παρά να καταφύγει στην πιο ακραία συμπεριφορά. Το σενάριο βασίζεται σε ποίημα του C. Baudelaire.
Περίληψη
Ο Αλέξανδρος, ένας σαραντάρης γιάπης, κυκλοφορεί στην πόλη γυρνώντας από την δουλειά, ακούγοντας κλασσική μουσική. Ξαφνικά, πέφτει η μπαταρία του κινητού του. Έντρομος, βγάζει τα ακουστικά του και σοκάρεται από τους ήχους της πόλης που τόσον καιρό απέφευγε περίτεχνα. Τον τρελαίνει η κλάψα ενός ζητιάνου που εκλιπαρεί για λίγα ψιλά. Ο Αλέξανδρος γυρνά σοκαρισμένος σπίτι, βλέπει λίγο τηλεόραση αλλά σύντομα την κλείνει και προσπαθεί να κατανοήσει τους λόγους που η συνάντηση με τον ζητιάνο τον συγκλόνισε τόσο. Την επόμενη μέρα, χωρίς ακουστικά στα αυτιά, περνά από το ίδιο σημείο και δίνει στον ζητιάνο 1 Ευρώ. Εκείνος τον ευχαριστεί συγκαταβατικά και σύντομα δέχεται την ελεημοσύνη μιας γυναίκας. Ο Αλέξανδρος γυρνά και πάλι σπίτι ανικανοποίητος. Στο σκοτάδι του καθιστικού του προσπαθεί να συγκροτήσει τις σκέψεις του. Την επόμενη μέρα, γυρνώντας από την δουλειά, δίνει στον ζητιάνο 20 Ευρώ. Ο ζητιάνος τον ευχαριστεί θερμά, κρύβει το χαρτονόμισμα στην τσέπη του και συνεχίζει να ζητιανεύει. Ο Αλέξανδρος γυρνά σπίτι και συλλογίζεται την ουσία του προβλήματος, συνειδητοποιώντας ότι αυτός ποτέ δεν έχει ικετεύσει ή κερδίσει τον οίκτο κανενός. Η αδικία αυτήν τον πνίγει και την επόμενη μέρα, ορμά στον ζητιάνο και τον δέρνει. Ένας άντρας προσπαθεί να τον σταματήσει αλλά ο Αλέξανδρος δηλώνει "ένας άνθρωπος είναι ίσος με κάποιον άλλον αν μπορεί να το αποδείξει και αξίζει την ελευθερία του αν την κερδίσει ο ίδιος για τον εαυτό του". Ο άντρας αποχωρεί τρομαγμένος, νομίζοντας πως ο Αλέξανδρος είναι τρελός. Ο ζητιάνος ακούγοντας αυτά τα λόγια, αρχίζει να ανταποδίδει τα χτυπήματα μέχρι το σημείο που ρίχνει κάτω τον Αλέξανδρο. Ο Αλέξανδρος του εξηγεί πως δεν άντεχε άλλο να τον λυπάται. Τείνει το χέρι του στον ζητιάνο, ο οποίος τον βοηθά να σταθεί. Ο Αλέξανδρος ανοίγει τότε το πορτοφόλι του και δίνει μια από τις πιστωτικές του κάρτες στον ζητιάνο, ψιθυρίζοντας το PIN και λέγοντας στον ζητιάνο πως τώρα πράγματι είναι ίσοι. Τον ενθαρρύνει να δίνει το ίδιο μάθημα "φιλανθρωπίας" σε όσους εφεξής ικετεύουν τον δικό του οίκτο. Το σενάριο βασίζεται στο ποίημα του C. Baudelaire “Assommons les Pauvres!” και ακολουθεί σε ελεύθερη προσαρμογή τον «μύθο» του ποιήματος.
Κείμενο προθέσεων σεναριογράφου
Η επαιτεία είναι ένα φαινόμενο που απευθύνεται στον οίκτο και προϋποθέτει μια γεμάτη τσέπη. Ταυτόχρονα είναι και μια ασφαλιστική δικλίδα αυτών που έχουν να συνεχίσουν να έχουν και αυτών που δεν έχουν να μην εξεγερθούν ουσιαστικά ποτέ. Έτσι τόσο οι ζητιάνοι καταφέρνουν να επιζήσουν, και αυτοί που έχουν να τους λυπούνται. Ο C. Baudelaire στο ποίημα του "Assommons les Pauvres!" καταπιάνεται με αυτό το θέμα. Τελικά, όσο λυπόμαστε κάποιους, τόσο αυτοί θα συνεχίζουν να εκλιπαρούν τον οίκτο μας και εμείς να ζούμε επαναπαυμένοι. Ο τρόπος που η φιλανθρωπία έχει επικρατήσει στον δυτικό κόσμο είναι στην ουσία εντελώς "απάνθρωπος" αφού διαιωνίζει μια κατάσταση στην οποία κάποιοι άνθρωποι ζουν στην απόλυτη εξαθλίωση. Το πρώτο λοιπόν βήμα είναι το τέλος του οίκτου με τους όρους που τον έχουμε συνηθίσει. Επιπλέον, το δούναι και λαβείν αυτού του τύπου που θεωρείται "αναγκαίο κακό" είναι άνισο και για αυτούς που δίνουν, όχι μόνον αυτούς που λαμβάνουν, αφού οι λαμβάνοντες πιθανόν ουδέποτε έχουν νιώσει οίκτο για οποιονδήποτε πέραν του εαυτού τους. Είναι πολύ εύκολο για τους κατοίκους μιας μεγαλούπολης αυτοματικά να επιτελούν καθημερινά κάποιες δράσεις ή πράξεις που οδηγούν σε ακόμη μεγαλύτερη νέκρωση της οποιασδήποτε ευαισθησίας τους. Κλεισμένοι στην «φούσκα» μας, μπορούμε από απόσταση να λυπόμαστε και να ελεούμε – εδώ ο ζητιάνος είναι μια ακραία και καθαρή εκδοχή αυτού του κομφορμιστικού οίκτου. Μπορούμε με τον ίδιο τρόπο και σε άλλο επίπεδο να λυπόμαστε τους γονείς μας, τους φίλους μας τους συνεργάτες μας ή τους συντρόφους μας. Στην πραγματικότητα, κάτι τέτοιο μας απομακρύνει ακόμη περισσότερο από τους άλλους και τον ίδιο μας τον εαυτό και παρεμποδίζει τις ουσιαστικές αλλαγές που μπορεί να έρθουν αν ξεβολευτούμε. Ζητούμενο η ισότητα και η ελευθερία; Ίσως λοιπόν και οι δύο να περνούν από ανορθόδοξες οδούς που ενδέχεται αρχικά να σοκάρουν. Η μεταφορά της κατάστασης στο σήμερα έφερε κάποιες αλλαγές και οδήγησε σε ελεύθερη προσαρμογή του ποιήματος. Η επαναληπτικότητα του στιγμιότυπου επιλέχθηκε γιατί οδηγεί σε climax και φέρνει την ουσιαστική μετατόπιση των δύο κεντρικών χαρακτήρων, του Αλέξανδρου και του Ζητιάνου.
Διαβάστε τo σενάριo
Το σενάριο δεν είναι ελεύθερα διαθέσιμο. Αν ενδιαφέρεστε να το διαβάσετε ή για οποιοδήποτε άλλο λόγο, μπορείτε να επικοινωνήσετε με το σεναριογράφο μέσω της παρακάτω φόρμας.
Σχόλια επισκεπτών
| Ο σεναριογράφος δεν επιθυμεί να σχολιαστεί το σενάριό του. |