Βρωμόσκυλο
Σεναριογράφοι
| Σεναριογράφος 1 | Τσίκρας Αστέριος |
|---|---|
| Σεναριογράφος 2 | - |
Στοιχεία Σεναρίου
| Έτος συγγραφής | Αριθμός σελίδων | Υπολογιζόμενη διάρκεια | Κατηγορία | Είδος |
|---|---|---|---|---|
| 2011 | 3 | 3' | Μυθοπλασία | Κωμωδία |
Σύνοψη
‘Ενα ζευγάρι, -35ρηδες, μάλλον ευκατάστατοι και σίγουρα με ‘προοδευτικές’ απόψεις τουλάχιστον στην ανατροφή του παιδιού τους, πηγαίνουν στο εξοχικό σπίτι, μαζί με τον 10χρονο γιο τους, ο οποίος δεν συμμερίζεται τον ενθουσιασμό τους για την εκδρομή στην οποία τον έσυραν με το ζόρι. Δεν του φαίνεται του μπόμπιρα αλλά θα βρει τρόπο να τους εκδικηθεί, συνειδητά (κυρίως) ή (και) ασυνείδητα.
Περίληψη
‘Ένα ζευγάρι, 35ρηδες, μάλλον ευκατάστατοι και σίγουρα με ‘προοδευτικές’ απόψεις τουλάχιστον στην ανατροφή του παιδιού τους, πηγαίνουν στο εξοχικό σπίτι, μαζί με τον 10χρονο γιο τους, ο οποίος δε συμμερίζεται τον ενθουσιασμό τους για την εκδρομή στην οποία τον έσυραν με το ζόρι. Όμως το βλαστάρι τους είναι ένας απίστευτα θρασύς και τσαντίλας μπόμπιρας, που από την πρώτη στιγμή δείχνει τη 'βροντερή' του αντίδραση στην ιδέα της εκδρομής, ίσως γιατί δεν είναι με τους φίλους του, ίσως γιατί δεν θα παίξει το αγαπημένο του video game, ίσως γιατί είναι απλά ένα κακομαθημένο. Την κατάσταση αποφασίζει να σώσει μια καλόκαρδη γειτόνισσα, η οποία φέρνει στο μικρό παιδί, ένα γλυκύτατο κουταβάκι για παρέα. ‘Όμως αυτό που προοιωνίζεται ως μια καλή λύση για να ημερώσει το άγριο πιτσιρίκι, αποδεικνύεται τελικά η σπίθα που θα ξεσκεπάσει όλες τις άγριες διαθέσεις μιας φαινομενικά αγαπημένης οικογένειας.
Κείμενο προθέσεων σεναριογράφου
Αρχικά ξεκίνησε στο μυαλό μου σαν ξεκάθαρη ‘κωμωδία καταστάσεων’. ‘Ένα ζευγάρι μαζί με το γιο τους πάνε στο εξοχικό κι εκεί τους συμβαίνουν διάφορες αναποδιές: σπάει η σωλήνα του νερού, το κρεβάτι τρίζει, εμφανίζεται ποντικός στην κουζίνα, ο μπαμπάς πέφτει από τη σκεπή, ώσπου στο τέλος ηττημένοι επιστρέφουν στον πολιτισμό. ‘Όμως όταν κατέγραψα την ιδέα σε σκηνές μου φάνηκε πολύ λίγο, θυμίζοντάς μου αμερικάνικες ταινίες με τον Μπεν Στίλερ και τον πεθερό του, Ρόμπερτ Ντε Νίρο. Και ξαφνικά, στο μυαλό μου έλαμψε η ιδέα: δεν έχει συνωμοτήσει όλο το σύμπαν για να τους χαλάσει την εκδρομή –κάτι που θα χαροποιούσε και τον Κοέλιο-, απλά ο γιος τους είναι ένα ζιζάνιο που τους σκαρώνει διάφορες άγριες σκανταλιές. Αλλά λίγο πριν γράψω μια μικρού μήκους σε στιλ, ‘Ντένις ο Τρομερός – Μαζί στο σπίτι’, σκέφτηκα –σαν φλασιά- τον μπόμπιρα να χτυπιέται και να ουρλιάζει γιατί δεν του κάνουν τα χατίρια! Κι από εκεί και πέρα, το θρίλερ μιας φαινομενικά αγαπημένης οικογένειας ξετυλίχτηκε τόσο απλά σαν να το έβλεπα στα μάτια μου. Παρόλα αυτά σε καμιά περίπτωση δεν ήθελα να αμαυρώσω την εικόνα της αγίας ελληνικής οικογένειας, πιστέψτε με. Για ποιο λόγο άλλωστε, όταν αυτό το κάνει επάξια η άθλια ελληνική τηλεόραση και μάλιστα καθημερινά, με Πακέτα και Οικογενειακές Ιστορίες; Εγώ μια πικρή κωμωδία ήθελα κι αυτό προσπάθησα να γράψω. Τέλος, θα ήθελα να σας διαβεβαιώσω ότι κανένα παιδί ή σκυλί δεν κακοποιήθηκε κατά τη διάρκεια της γραφής του σεναρίου στην πραγματικότητα, παρά μόνο μέσα στο αρρωστημένο μυαλό μου.
Διαβάστε τo σενάριo
Μπορείτε να στείλετε email στο σεναριογράφο μέσω της παρακάτω φόρμας.
Σχόλια επισκεπτών
| Γράψτε τα σχόλιά σας για το σενάριο. |
Αστέριος Τσίκρας
5/5/2011 4:02:00 μμ
Η πικρή διαπίστωση είναι ότι η μικρού μήκους αργοπεθαίνει. Με δεδομένο ότι τα πράγματα έχουν δυσκολέψει αφάνταστα στη χρηματοδότηση των μεγάλου μήκους ταινιών, σκεφτείτε πόσο δύσκολα έγιναν πια για τις μικρού μήκους. Τουλάχιστον στις μεγάλου μήκους, εκτός από το ΕΚΚ (αν είσαι ‘τυχερός’), υπάρχουν κι οι ιδιωτικές εταιρείες παραγωγής, που μπορεί να πεισθούν από ένα καλό σενάριο, με την προοπτική της (εμπορικής) επιτυχίας. Στις μικρού μήκους, αντίθετα, κανείς πια δεν βάζει λεφτά, γιατί δεν θα τα πάρει πίσω ποτέ. Ακόμη και το ίδιο το κράτος δε δίνει πλέον τα κίνητρα ώστε μία μικρού μήκους να προβληθεί πριν από μία μεγάλου μήκους στην αίθουσα, μοναδική διέξοδο για τις "μικρές". Οπότε, πρωτοβουλίες όπως αυτή του t-short είναι πραγματικά πολύ σημαντικές και αξίζει να υποστηριχτούν από όλους μας. Μοναδική μου αντίρρηση οι περιορισμοί της ηλικίας. Ξέρω ότι το 18 με 35 επιβάλλεται από τη συνεργασία με το Υπ. Νέας Γενιάς αλλά επιτέλους ας καταλάβουν όλοι (από κρατικούς φορείς μέχρι ιδιώτες) ότι η αληθινά δημιουργική φάση στη ζωή μας είναι, συνήθως, μετά τα 35. Οπότε, αν πρέπει, το Υπ. Νέας Γενιάς ας μετονομαστεί σε Υπ. Κάθε Γενιάς ή Υπ. Εφήβων, Ενηλίκων & Ηλικιωμένων, κι ας πάψουν πια αυτοί οι ανούσιοι διαχωρισμοί. Σίγουρα δεν είναι κολακευτικό να συγκριθώ εγώ με έναν 18άρη (δε βολεύει αμφότερους) αλλά θα το πω κι ας είναι κλισέ: νέοι δεν είμαστε σύμφωνα με το τι γράφει η ταυτότητα αλλά σύμφωνα με αυτό που αισθανόμαστε. Αυτό το τελευταίο μάλιστα, θα μπορούσε να αποτελέσει και το θέμα μιας μικρού μήκους ταινίας για το t-short 2012 (έτος που φημολογείται ότι θα καταστραφεί ο κόσμος, ελπίζω όχι λόγω των βλάσφημων σεναρίων που γράφω εγώ.)