"Ύστατη προσπάθεια", κινηματογραφική ταινία μικρού μήκους

Σενάριο

Το σενάριο γράφτηκε τον Ιούνιο του 1999 και διορθώθηκε στο πλαίσιο των σεμιναρίων του ΜΙΚ το καλοκαίρι του 2001 Κατέληξε στην τελική του μορφή τον Φεβρουάριο του 2003

ΣΚΗΝΗ 1 / ΕΣ ΜΕΡΑ (νωρίς το απόγευμα) ΔΩΜΑΤΙΟ ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟΥ (μονοπλάνο)

Δεκαετία του 1960. Η εποχή διαγράφεται από τον περιβάλλοντα χώρο, το ντύσιμο και το χτένισμα.
Μια Γυναίκα γύρω στα 40. Το πρόσωπο της. Οι ερωτικές κινήσεις του σώματος της που συγκεντρώνονται στο πρόσωπο της.
Ένας νέος γύρω στα 20.
Πάνω στο κρεβάτι του δωματίου.
Ενός δωματίου σε φθηνό λαϊκό ξενοδοχείο. Ατμόσφαιρα που χρωματίζεται από την μελαγχολική διάθεση του καιρού, το γλυκό φώς της μαρκίζας που μπαίνει από την φθηνή κουρτίνα, και την ξύλινη αίσθηση των αντικειμένων του χώρου. Ένα κρεβάτι ξύλινο (παλιά καριόλα), δίπλα ένα μικρό κομοδίνο, μια δίφυλλη ντουλάπα, ένα τετράγωνο χαλάκι, νεροχύτης, πετσέτες, κουρτίνα στο παράθυρο.
Οι δυο τους πάνω στο κρεβάτι. Η Γυναίκα ψυχρή, απαθής. Αίσθηση αγοραίου έρωτα. Ο έρωτας που κάνουν έχει χαρακτηριστικά αμηχανίας. Τα κορμιά τους πασχίζουν να βρούν τον κώδικα ερωτικής επικοινωνίας. Ο άντρας δείχνει έμπειρος και η Γυναίκα φαίνεται να μη το θέλει. Η Γυναίκα προσπαθεί να τον φέρει σε οργασμό όσο πιο γρήγορα, σα να βιάζεται να τελειώσει. Ο νέος πλησιάζοντας στο πρόσωπο της, κάνει μια κίνηση να την φιλήσει. Εκείνη αποτραβιέται. Αντίδραση του νέου. Ο νέος συνεχίζει με στόχο το «φινάλε». Τη στιγμή εκείνη, η Γυναίκα αλλάζει. Τον σπρώχνει μέσα της ακόμη περισσότερο και τον κρατά με μια χαρακτηριστική κίνηση, πιάνοντας τον με τα χέρια της από τους γλουτούς. Το πρόσωπο της Γυναίκας φωτίζεται. Ο οργασμός του νέου. Τα χέρια της γυναίκας γραπωμένα στους γλουτούς του νέου. Τα χέρια χαλαρώνουν. Η ένταση τελειώνει. Ο νέος ακουμπά απαλά πάνω στη Γυναίκα. Μένουν έτσι για λίγο. Ακίνητοι. Η Γυναίκα τον παραμερίζει με ευγένεια. Σηκώνεται. Με στραμμένη την σκέψη μέσα της αρχίζει να ντύνεται. Μια μικρή συστολή και μια αδιόρατη ντροπή στο βλέμμα της. Γυρίζει προς τον νέο, τον χαϊδεύει με μια σχεδόν μητρική κίνηση. Παίρνει την τσάντα της, την ανοίγει, βγάζει ένα πακετάκι με χρήματα και το αφήνει πάνω στο μικρό τραπεζάκι. Του χαμογελάει και απομακρύνεται. Ανοίγει την πόρτα του δωματίου και βγαίνει έξω.

ΣΚΗΝΗ 2 ΕΣ ΒΡΑΔΥ ΣΠΙΤΙ (μονοπλάνο)

Η πόρτα ανοίγει. Το φώς κίτρινο από τις λάμπες του δωματίου. Ένας μικρός ήχος από το ραδιόφωνο. Επίπλωση εποχής. Η Γυναίκα μπαίνει. Βήματα αργά. Σκέψη συγκεντρωμένη. Στάση. Αφουγκράζεται τον χώρο. Προχωρά προς το σαλόνι. Το ραδιόφωνο ακούγεται λίγο περισσότερο παίζοντας κάτι από την εποχή. Το μπάσιμο της γυναίκας αποκαλύπτει τον άντρα. Σα να την περιμένει. Όρθιος. Είναι αντιμέτωποι. Στάση. Βλέμματα καρφωμένα στα μάτια. Αμυδρές κινήσεις στα χείλια, στα μάτια, κινήσεις που διακριτικά αποκαλύπτουν τις σκέψεις τους. Ο άντρας ξέρει. Την τραβάει στην αγκαλιά του. Εκείνη βυθίζεται μέσα της. Η επαφή τους δηλώνει μια τρυφερή, ερωτική και γεμάτη αγάπη σχέση. Τα χέρια του άντρα βυθίζονται στα μαλλιά της γυναίκας. Δείχνουν να ξέρουν και οι δύο πώς ο ένας είναι για τον άλλο, πως είναι μαζί στην ζωή που τους ένωσε. Η κάμερα με μια απαλή κίνηση τους αφήνει για να περιγράψει τον χώρο κάνοντας αδιάκριτα περάσματα σε στοιχεία του σπιτιού δηλώνοντας την εποχή, την σχέση του άντρα και της γυναίκας, την μοναχικότητα τους. Σταματά στο παράθυρο. Είναι βράδυ. Με σχεδόν θεατρικό τρόπο τα στοιχεία αρχίζουν ν΄ αλλάζουν, ο χρόνος περνάει. Αρχίζει να ξημερώνει και μια κουρτίνα αντικαθιστά την υπάρχουσα. Η κάμερα επιστρέφει μέσα στον χώρο του σπιτιού. Στην διαδρομή της το φώς της μέρας δυναμώνει, τα στοιχεία του ντεκόρ διαφοροποιούνται, η κατάσταση είναι χαρούμενη και φωτεινή. Η μορφή της γυναίκας εισβάλει στο κάδρο με σαφή αλλαγή χτενίσματος και ρούχων, το ίδιο και ο άνδρας μέχρι που να αποκαλυφθεί και η παρουσία ενός τετράχρονου όμορφου αγοριού. Οι τρεις τους καθισμένοι στο μεγάλο τραπέζι, που από άδειο έχει γεμίσει με πιάτα και φαγητά, τρώνε σε μια καθημερινή και απλή οικογενειακή σκηνή. Σχεδόν βουβά, σα να έχει κοπεί ο ήχος της ταινίας, η ευτυχία τους διαγράφεται μέσα από γέλια, κινήσεις, αγκαλιές και παιχνίδια. Η ευτυχία τους μικραίνει στο κάδρο που καταλήγει στο maximum γενικό για να σβήσει με ένα γλυκύτατο fade στους

τίτλους του τέλους

που ανεβαίνουν αργά στο μαύρο φόντο με το δυνάμωμα των ήχων της σκηνής και την μουσική συνοδεία ενός adagio που θα καταλήξει σε presto.