Το Τηλεφώνημα
Σεναριογράφοι
| Σεναριογράφος | Αγησιλάου Γιάννης |
|---|
Στοιχεία Σεναρίου
| Έτος συγγραφής | Αριθμός σελίδων | Υπολογιζόμενη διάρκεια | Κατηγορία | Είδος |
|---|---|---|---|---|
| 2007 | 5 | 5' | Πειραματικό | Κωμωδία |
Σύνοψη
Αργά το βράδυ. Εκείνος στο σπίτι, εκείνη εργάζεται βάρδια. Την παίρνει τηλέφωνο... Ο σύγχρονος τρόπος ζωής κάνει τις σχέσεις να μοιάζουν εξαιρετικά πολύπλοκες...
Περίληψη
Ο Λουκάς και η Μάρθα είναι ένα παντρεμένο ζευγάρι με παιδιά. Οι καθημερινές τους υποχρεώσεις, η ρουτίνα και οι απαιτήσεις της (σύγχρονης) ζωής τους έχουν αποξενώσει. Ένας έρωτας που μισοκοιμάται μοιάζει να ξυπνά όταν εκείνος ένα βράδυ την παίρνει τηλέφωνο στη δουλειά όπου εργάζεται βάρδια. Στο τηλεφώνημα που ακολουθεί ξεδιπλώνεται, μέσα σε λίγα λεπτά, με τρόπο ευτράπελο και κωμικό, η σχέση τους και τα προβλήματά τους...
Κείμενο προθέσεων σεναριογράφου
Το έργο πρωτογράφτηκε ως θεατρικό μονόπρακτο. Όταν έπεσε στην αντίληψή μου ο συγκεκριμένος διαγωνισμός, αποφάσισα να το μεταγράψω σε "κινηματογραφικό", πιστεύοντας ότι παρουσίαζε -από τη φύση του- έντονη "κινηματογραφική" υφή. Η επέμβαση δεν αφορούσε μόνο στη δομή, αλλά και στην έκταση του κειμένου, έτσι που να μπορεί να χωρέσει σε μια ταινία πέντε λεπτών. Πιο κάτω παραθέτω τις σημειώσεις μου από το "θεατρικό παρελθόν" του έργου: Η ιδέα για το συγκεκριμένο έργο γεννήθηκε στο μυαλό μου όταν διάβαζα το θεατρικό μονόπρακτο του Ζαν Κοκτώ "Η ανθρώπινη φωνή". Το εν λόγω μονόπρακτο αποτελεί ουσιαστικά ένα μονόλογο, μια τηλεφωνική "συνδιάλεξη", όπου ο αναγνώστης -ή το κοινό- ακούει τον ένα -μόνο- εκ των δύο συνομιλητών. Το εν λόγω έργο του Ζαν Κοκτώ είχα την εντύπωση πως παρουσίαζε τις ίδιες αδυναμίες που παρουσιάζει ένα οποιοδήποτε άλλο έργο αυτού του είδους. Συγκεκριμένα: Στην προσπάθειά του ο συγγραφέας να διευκολύνει το θεατή να παρακολουθήσει ανεμπόδιστα τη συνδιάλεξη, βάζει τον ήρωά του να επαναλαμβάνει ατάκες του συνομιλητή του. Στην προσπάθειά του αυτή ο συγγραφέας οδηγεί το μονόλογο στο ν' ακούγεται αφύσικος και μη πειστικός. Συνήθως κρατεί σε μάκρος και ο ομιλητής "μιλά μόνος του", ξεχνώντας το συνομιλητή του. Οι ατάκες γίνονται αφύσικα μεγάλες και δεν υπάρχουν σχεδόν καθόλου μονολεκτικές απαντήσεις. Διαβάζοντας λοιπόν το συγκεκριμένο μονόπρακτο, γεννήθηκε στο μυαλό μου η ιδέα για έναν πειραματισμό: αντί για ένα μονόλογο να έχουμε δύο μονολόγους, όπου να ακούμε στον πρώτο τον ένα συνομιλητή και στο δεύτερο τον άλλο συνομιλητή. Οπότε ο θεατής θα μπορεί να συνθέσει στο μυαλό του ολόκληρη τη συνδιάλεξη, αλλά και οι ίδιοι οι μονόλογοι θα ακούγονται πιο πιστικοί... Εν τέλει, το αποτέλεσμα που προέκυψε δεν αφορά απλά σε δύο (στη σειρά) μονολόγους, αλλά σε κάτι λίγο πιο σύνθετο. Και μια σημαντική επισήμανση: Πιστεύω πως η επιτυχία του όλου εγχειρήματος θα εξαρτηθεί σε πολύ μεγάλο βαθμό από την ερμηνεία των ηθοποιών. Από τις σωστές σε διάρκεια παύσεις, το ηχόχρωμα, το ύφος και την ένταση της φωνής, τις εκφράσεις του προσώπου αλλά και του σώματος και γενικά στον τρόπο που θα συν-δηλώνεται αυτό που δεν ακούγεται. Γι' αυτό και σε περίπτωση που το κείμενο μου ζητηθεί για παράσταση (ή ταινία), είμαι έτοιμος να θέσω στη διάθεση του σκηνοθέτη και των ηθοποιών την "κανονική" συνδιάλεξη, "αδιάσπαστη", με τους σωστούς χρόνους και ρυθμούς της, όπως γράφτηκε αρχικά, πριν την αναδόμησή της, για να μπορέσουν να βγάλουν αυτό που κρύβεται πίσω από τις λέξεις.
Διαβάστε τo σενάριo
Μπορείτε να στείλετε email στο σεναριογράφο μέσω της παρακάτω φόρμας.
Σχόλια επισκεπτών
| Γράψτε τα σχόλιά σας για το σενάριο. |