Φευγαλέα Χαμόγελα

Ιστορικό

ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΡΟΘΕΣΕΩΝ

Η ιστορία της Ελένης (που μπορεί να μένει στην Κυψέλη, στο Γκύζη ή στην Αχαρνών) δεν περιγράφει τις ζωές όμορφων, σπουδαίων ή σημαντικών ανθρώπων. Ούτε η Ελένη ούτε κάποιος του περίγυρου της είναι αυτό που θα ΄λέγε κανείς ξεχωριστός. Ο καθένας ζει τη ρουτίνα του και η ρουτίνα ζει τον καθένα. Οι ζωές τους κυλάνε χωρίς τις μεγάλες συγκινήσεις, χωρίς τις ιδιαίτερες εμπειρίες που θα΄ θελαν πιθανόν να ζήσουν. Δουλειά, που και που ένας καφές, σπίτι, τηλεόραση.
Η Ελένη έχει αφεθεί στην καθημερινότητα και απλώς ακολουθεί το ρυθμό της. Νοιώθει αδύναμη ίσως και απογοητευμένη. Αλλά μοιάζει να μπορεί να υπομείνει τα πάντα.
Η φίλη της, η Ρούλα, έχει έναν έμφυτο ενθουσιασμό ή και πιο σκληρό χαρακτήρα γι’ αυτό και διεκδικεί με άλλους όρους και πιθανότητες αυτό που της αναλογεί από τη ζωή. Δηλαδή τι; λίγη τρυφερότητα, λίγο περισσότερο πάθος.
Ο ένοικος του υπογείου, που τίποτα δεν ξέρουμε γι’ αυτόν , είναι ένας ξένος, ένας άγνωστος και τον βλέπουμε μέσα από βλέμματα καχύποπτα. Η ειρωνεία και το τραγικό τούτης της ιστορίας όμως, είναι ότι πιο ξένος αποδεικνύεται ο Λεωνίδας. Ένας άνθρωπος που εξ’ αιτίας της συστολής και της ατολμίας του θα παραμείνει ένας απλώς παρατηρητής. Κι έτσι η χαρά της Ελένης γίνετε λύπη γι’ αυτόν και ευτυχία και δυστυχία, έρχονται τόσο κοντά, τόσο όσο χρειάζεται ώστε να παραμείνουν ευδιάκριτες και συγκρίσιμες στα μάτια του θεατή.
Οι ήρωες τούτης της ιστορίας, ζουν σε μικρά σκοτεινά διαμερίσματα, εργάζονται κάτω από φωτισμό φθορίου και τα ονόματα τους είναι τόσο κοινά , που θα τολμούσε να πει κανείς, πως δεν έχουν σημασία.